Minister Kuipers mag geen soevereiniteit van Nederland overdragen aan het WHO

https://indepen.nl/opgepast-de-coronawet-verhuist-naar-de-who/
“New 6. Where an event has not been determined to meet the criteria for a public health emergency of international concern but the Director-General has determined it requires heightened international awareness and a potential international public health response, the Director-General, on the basis of information received, may determine at any time to issue an intermediate public health alert to States Parties and may consult the Emergency Committee in a manner consistent with the procedure set out in Article 49”. (Annex A75/18 9)
In simpele bewoordingen: mochten de autoriteiten van een natie de noodzaak tot handelen niet inzien, maar is de WHO van mening dat dit wél noodzakelijk is, dan zullen deze autoriteiten omzeild worden door de WHO die vervolgens een ‘alert’ uitvaardigt bij alle betreffende instanties in het desbetreffende land. De rol die de WHO zichzelf toedicht wordt ook duidelijk in Artikel 13. Oorspronkelijk stond er dat naties zélf de WHO kunnen vragen om assistentie. In de wijziging staat nu dat dit niet op verzoek van de natie gebeurt, maar dat de WHO zélf dat initiatief neemt. En het blijft niet bij waarschuwen, zo valt te lezen in Artikel 13 punt 4:
“The State Party shall accept or reject such an offer of assistance within 48 hours and, in the case of rejection of such an offer, shall provide to WHO its rationale for the rejection, which WHO shall share with other States Parties. Regarding on-site assessments, in compliance with its national law, a State Party shall make reasonable efforts to facilitate short-term access to relevant sites; in the event of a denial, it shall provide its rationale for the denial of access.”
Met andere woorden: een overheid dient binnen 48 uur toestemming te verlenen aan vertegenwoordigers van de WHO tot de plekken waar ‘het probleem’ is. Wordt dit geweigerd met redenen, dan zullen andere naties geïnformeerd worden over de redenen van weigering. En hier wordt het zeer griezelig… Ergens op een kantoor in Genève zit een WHO-vertegenwoordiger die een uitbraak van een virus in een ziekenhuis in Maastricht constateert. Maastricht zegt ‘niets aan de hand, alles onder controle’. De WHO-vertegenwoordiger slaat echter groot alarm omdat hij van mening is dat er wel degelijk wat aan de hand is en informeert de lokale overheden in Aken en Luik. De burgemeesters van Aken en Luik slaan ook groot alarm, de pers duikt erop, de volgende dag staat het in de kranten en de bevolking wordt onrustig… De directeur van de GGD in Maastricht heeft inmiddels een brief van de WHO op zijn bureau liggen met het verzoek maatregelen te nemen… Niet van VWS of een of ander ministerie, nee, van de WHO. Die brief kan hij onmogelijk terzijde leggen. Onzin? Lees dan nog maar eens lid 6 van artikel 12. Maastricht kan namelijk niet meer vrágen om assistentie van de WHO, maar de WHO dringt zichzelf ongevraagd op.
De mogelijkheden voor de commercieel geleide WHO zijn nu onuitputtelijk geworden. Wat dacht u van een klimaatalarm omdat het al 3 dagen achter elkaar 35°C op de Veluwe is? Of een stikstofalarm in een boerengehucht? Een kwikalarm in IJmuiden? Of een actiegroep die even naar Genève belt en wijst op een ‘gevaar’ voor de volksgezondheid in Lutjebroek? Met de nieuwe International Health Regulations van de WHO is de bewijslast omgekeerd; in plaats van dat overheden verzoeken om assistentie van de WHO, zegt nu de WHO zelf dat er een probleem is en ligt de bewijslast bij overheden om dat te ontzenuwen. Dit is een gang van zaken die onmogelijk bij een particuliere organisatie kan liggen die zo overduidelijk gesponsord wordt door belanghebbenden. Kunnen ‘wij’ dit tegenhouden? Waarschijnlijk niet, er wordt namelijk met geen woord over gesproken in de Tweede Kamer, terwijl minister van VWS Ernst Kuipers de tickets al heeft gekocht om op 23 mei bij het kruisje te gaan tekenen